روفرشی 12 متری دست دوم بردا (سغا اوغوز) 2500 سال پیش در قره باغ بافته شده است در ابتدا، قالی بافی نه تنها برای اهداف زیبایی شناختی و تزئینی، بلکه عمدتاً به عنوان یک روش مطمئن برای محافظت در برابر سرما مورد استفاده قرار می گرفت.
از زمان های قدیم، تعداد روفرشی های خوش بافت یکی از شاخص های اصلی رفاه و سعادت خانواده محسوب می شد. در سراسر قرون وسطی، مردم با روفرشی و محصولات روفرشی مالیات می پرداختند .
سبک زندگی مردم مشخص کننده ویژگی های روفرشی سازی بود. اگر چه روفرشی و فرآورده های روفرشی کاخ های سلطنتی و فئودالی، بازرگانانو خانه‌های صنعتگران، چادرهای گله‌داران، خانه‌های روستایی را به همان اندازه تزئین می‌کردند و با توجه به اندازه‌ها، انواع، ویژگی‌های عملکردی و کیفیت‌هایشان از نظر تنوع متمایز بودند.
اعیان از روفرشی بزرگ و گران‌قیمت پرزدار استفاده می‌کردند، در حالی که دامداران عمدتاً از روفرشی سبک‌تر بدون پرز و فرآورده‌های روفرشی ( گونی ، روفرشی، زین و غیره) استفاده می‌کردند.
در اواسط قرن بیستم ، باستان شناسان روسی در حفاری مکانی در آلتای به نام پازیریک (Basırık) توسط ترک های محلی ، اشیاء شگفت انگیزی را از یک تپه باستانی کشف کردند.
در میان این آثار هنری متعلق به عصر حماسه (اسکیت) یک قطعه وجود داشت که دست نخورده باقی ماند و رنگ خود را از دست نداد این روفرشی بود که 2500 سال پیش در قره باغ بافته شده بود.
مانند سایر زبانهای ترکی , صفتها در آذربایجان عمدتاً با افزودن پسوندهای واژگانی به اسمها و افعال تشکیل می شوند . کلمه روفرشی یک اسم است. این کلمه از کلمه خلی (ریشه کلمه) ساخته شده است. با افزودن پسوند -چا به ریشه کلمه، اسمی به معنای کاهش (کوچک شدن-تحسین ) ساخته شد.
خالي كه ريشه كلمه است ، از نظر اندازه بزرگترين نوع فرآورده هاي روفرشی سنتي بود و اغلب به صورت ست بافته مي شد. اساساً از آنجایی که در کف خانه قرار می گرفت، طول حصیر به اندازه اتاق به 4.5 تا 6 و گاهی اوقات به 7 می رسید.
از آنجایی که خالی را معمولاً به صورت ست کار می کنند، به آن میانه خلیار یا خلیار میانی می گویند و به عرض 2 آرشین بافته می شود.
روفرشی که اسمی است به معنای اسقاط، با نقشی که با نخ‌های پشم ، ابریشم و پنبه به رنگ‌های مختلف بافته می‌شود، عمدتاً روی دیوار و گاه روی زمین قرار می‌گیرد.
