در یونان و کرت، انجیر به‌راحتی رشد می‌کرد و به‌ویژه به‌صورت خشک‌شده، غذای اصلی فقرا و ثروتمندان بود. کشت انگور اولین بار در ارمنستان و نواحی شرقی مدیترانه در قرن چهارم قبل از میلاد آغاز شد. کشمش از خشک کردن انگور در آفتاب داغ صحرا تولید می شد.در عصر جدید میوه های متنوعی را خشک می کنند و خشکبار امروز تهران به عنوان یکی از باکیفیت ترین آنها می باشد.
تولید انگور و کشمش به سرعت در شمال آفریقا از جمله مراکش و تونس گسترش یافت.
فنیقی ها و مصری ها تولید کشمش را رایج کردند، احتمالاً به دلیل محیط خشک مناسب برای خشک کردن آفتاب.
آنها آنها را در کوزه هایی برای نگهداری قرار دادند و هزاران نفر آنها را به معابد مختلف اختصاص دادند.
آنها همچنین آنها را به نان ها و شیرینی های مختلف اضافه می کردند که برخی با عسل و برخی با شیر و تخم مرغ تهیه می شدند.
از خاورمیانه، این میوه ها از طریق یونان به ایتالیا گسترش یافت و در آنجا بخش عمده ای از رژیم غذایی شد.
خشکبار
رومیان باستان کشمش را در مقادیر چشمگیر و در تمام سطوح جامعه مصرف می کردند، از جمله آن را به عنوان بخش کلیدی از وعده های غذایی رایج خود، همراه با زیتون و میوه های تازه.
نان های کشمشی برای صبحانه رایج بود و همراه با غلات، حبوبات و شیرهای پرورشی آن مصرف می شد.
کشمش آنقدر ارزشمند بود که از قلمرو غذا فراتر رفت و به پاداش ورزشکاران موفق و همچنین ارز مبادله ای ممتاز تبدیل شد.
داشتن میوه های خشک در روم باستان ضروری بود، زیرا این دستورالعمل ها برای خانه داران در حدود 100 سال قبل از میلاد می گوید:
“او باید مقداری غذای پخته برای شما و خدمتکاران داشته باشد.
او باید مرغ های زیادی داشته باشد و تخم مرغ فراوان داشته باشد. او باید یک غذای پخته داشته باشد.
انبار بزرگی از گلابی خشک، سورب، انجیر، کشمش، سوپ در موسیر، گلابی و انگور کنسرو شده و به.
