نویسندگان دفتر ساده سیمی اکراهی که در برابر دفترچه مقاومت کردند. چرا؟ من آن زمان آن را درک نمی کردم، اما اکنون مشکل را تشخیص می دهم. همه آن چیزها… این همان چیزی است که «من می‌خواستم»… باید به دانش‌آموزان اجازه می‌دادم که از دفترچه‌هایشان آنطور که می‌خواهند استفاده کنند.
دفترهای یادداشت امسال درسی شد برای رها کردن (برای من) و شکستن قوانین (برای دانش آموزانم). دیگر نمی‌خواستم نوشته‌های منظمی را ببینم، و نه می‌خواستم همان چیزی را در داخل هر دفترچه ببینم! می‌خواهم فکر کثیف را ببینم. من می خواهم خط خطی و ابله و رنگ و مداد و آنها را ببینم … می خواهم دانش آموزانم را در صفحات ببینم.
دانش آموزان سال را با یک دفترچه ترکیب خالی شروع می کنند. این برای آنها تا زمانی که به کلاس ششم می رسند تازگی ندارد، و به همین دلیل آنها با تجربیات و انتظارات خود از آنچه که یک دفترچه باید باشد، می آیند. ما در مورد اینکه یک نوت بوک چیست و هدف آن است صحبت می کنیم. ما در همان روز اول مدرسه می نویسیم.
من دفترچه هایم را به اشتراک می گذارم. من ورودی های دهه 80 و 90 را به آنها نشان می دهم. متوجه می‌شویم که نوت‌بوک‌های من چقدر نامرتب هستند و در طول سال‌ها چقدر تغییر کرده‌اند. من صحبت می کنم که دفترچه ها برای من چیست و بعد بحث به آنها و دفترچه هایشان می رسد. انتظارات من ساده است… این دفترچه انعکاسی از آنهاست.
تفکر آنها را نشان می دهد و خاطرات و ایده ها را جمع آوری می کند. من تاریخ روی صفحات و عنوانی برای صفحه می‌خواهم (بنابراین آنها به یاد می‌آورند که این ورودی چیست) … اما هر چیز دیگری انتخاب آنهاست.
برخی از درس های کوچک من در آغاز سال با دفترچه یادداشت عبارتند از:
ظروف نوشتن: خودکار، مداد، نشانگر؟ رنگی یا سیاه و سفید؟
اسم من چیه؟ دادن عنوان به دفترچه من
دودلینگ و یادداشت برداری
